Polifemo Vinteún

Non agardaba que por ser un cíclope e obrar en consecuencia, ía rematar os meus días pendurado medio torto na fachada dunha casa en ruínas.  Eu, fillo dun deus e dunha ninfa, son agora un graffiti psicodélico de apelido Vinteún.  Por iso teño esa cara, medio tristeira e medio abraiada, coma quen non é moi consciente todavía da súa sorte.

Sei que non é preciso que vos conte o que aconteceu para que eu viñera acabar aquí, deste xeito tan estrañamente prosaico. Moitos coñecedes a miña historia e ben sabedes que vivides en tempos malfadados, malos para a lírica, nefastos para a mitoloxía e, polo demáis, inmisericordes coma sempre.

Que Ulises me deixara cego non foi máis que un lance dunha fábula na que vos podedes recoñecer todos.  Ulises Laértida, listo e desalmado coma un político posmoderno, gañou.

 

Unha axenda

Ao lume, ao castigo máximo.  Nada menos.  Nin expiación, nin purificación.  Non.  Ao lume directamente. Non foi dabondo crer en feitizos, en meigas, nos sacrificios humanos ou na relixión.  Ao final chegou o último recurso; queimarme cuns mistos e alcohol, que se non non ardo ata consumirme coas datas e as citas, coas urxencias e co irremediablemente posposto, co que xa se arranxará e co que xa non vai ter remedio, cos soños e as metas, coas reunións cruciais e cos ridículos cumprimentos.  Todo está aí, nesa foto que testemuña o meu fin na noitevella pasada, xusto despóis das uvas.  Queimada viva, sen recurso á reencarnación pola reciclaxe. Queimada viva entre sorrisos nervosos e ocorrencias espantallo.

 

Henrique Belmondo

Nesa curva forzada á dereita o corpo de Henrique semella o das odaliscas  de Ingres.  E aínda que a foto é do verán pasado, calquera diría  que é unha imaxe dun pasado máis vello.

A proa (supoño que é a proa) prolóngase na paisaxe do fondo e o mar é unha superficie acolledora como de colcha quentiña.

A popa (e supoño agora que Henrique está na popa e o que olla é algo que bota en falta) alónxase daquel horizonte moi de vagar.

 

Lois Cousteau

O meu pai é moi afeccionado á fotografía.  Por iso non parece unha foto a imaxe que vedes.

Eu pasara toda a tarde na piscina.  En parte por que Esther, a mellor amiga da miña irmá, metérase nela…e eu estou nesa idade tan complicada.

Así que collín a cámara subacuática e fixen unha reportaxe daquela marabillosa tarde en familia.

O meu nome é Lois Cousteau e aquí estou neste mar hiperrealista, no momento en que lle sacaba a Esther a foto definitiva.  Ela fóra da piscina, secándose o cabelo. No solpor había unha luz dixital, con moito ruído.  Na foto que vedes non se aprecia. 

 

Unha bicicleta

Esa bicicleta abonda para facer biografía e ficción.  Foi así retratada no centro de Amsterdam en 2005 e a súa historia non ten máis profundidade da que pode ter un canal nin máis pasado que presente. Sei que aínda sobe e baixa as costiñas da cidade tremendo polas rúas de lastras e fochas suaves e mareada polo tráfico dos tranvías cheos de turistas españois en semana santa ou nunha ponte calquera.  Foi de Inge e de Jonas, de Ruta e de Latifah. Roubouna Missay, a xaponesa extravagante.  Alugouna Sebas e despois Josito no Vondelpark. Esnaquizouna Hendrik e resucitou no taller de Bernard.

Nun escorzo tremendo cara aos neons verdes do fondo vai a estrada e por ela a bicicleta coa súa pasaxe movida. No medio do ir a algures o contorno é móbil e o perfil esváese.  A pasaxe está sendo a cada instante, non está claro se home ou muller (semella muller; a cabeza pequena, ese porte semi-amazónico…).  En todo caso parece clara a bufanda vermella.

 

Bioficcións #1: John Loincloth

 

Non sei que máis podería engadir á figura de John Loincloth.  Quizais que el foi o primeiro home en dicir non a unha xerra de cervexa mentras os clientes do pub que frecuentaba loubaban, poéticamente claro, a beleza de Mary Joe Beastie, a camareira.  Quizais que el era sempre o derradeiro feligrés en abandonar a igrexa para así ter tempo de comentarlle a Zephyr Loudblow, pastor da congregación dos Servos Das Catro Voces, maioritaria en Harrisburg, Pensilvania, o sermón do día.  Amais diso podería engadir tamén que el foi a primeira persoa en ser fotografiada no condado de Dauphin.  Corría o ano 1840.

Foi retratado así por Jeremiah Peeper, discípulo do pioneiro da fotografía Josiah Johnson Hawes, que desde Boston chegara á cidade do Susquehanna para testemuñar cómo cambiaba o conto en Harrisburg e todo iso.

Aquel fora un día tranquilo para John Loincloth e tuvera tempo dabondo para poñer o seu mellor traxe e ir a que o peitearan ao estilo da tormenta e do ímpetu.  Non sabía por que o escolleran a el.  Non se consideraba un especimen.  Nin sequera nacera en Pensilvania.  Ao mellor Jeremiah Peeper tampouco quería un retrato do típico cidadán medio nunha imaxe chea de realismo e honestidade.  Quizais o que quería era un prototipo do que debería ser un home en 1840, cos pés na terra e o ollar no futuro.  Na procura dun auténtico soldado da civilización John Loincloth era o seu home.

O feito en si, o do retrato, producíuse o 28 de marzo na illa de Three Mile.  Alí prantara Jeremiah o seu estudio porque a forma da illa e a súa situación no medio do río a carón do centro da cidade lembráballe á Tiberina e a Roma.  Un pouco collido polos pelos, supoño, mais cada quen lembra o que quere ou o que pode.

Antes do feito en si conversaron.  Jeremiah Peeper preguntoulle a John Loincloth polo ferrocarril.  John Loincloth preguntoulle a Jeremiah Peeper pola técnica do daguerrotipo.  Niso e en preparar o material e compoñer a figura pasou o tempo antes do feito en si, que se prolongou vinte e cinco minutos.  Ambos ficaron contentos co resultado.