Treme

Hai algo que sempre boto en falta nas películas sobre músicos.  Non sei moi ben o que é.  Será que teño a sensación de que os que as fan non saben do que falan e fastídiame vernos soterrados baixo unha tonelada de tópicos ridículos (O meu nome é Bach, de Dominique de Rivaz) e envoltos nunha, no mellor dos casos, atractiva mentira (Amadeus, de Milos Forman).  Supoño que non será doado tratar con rigor a música, ou calquer outro tema, sen facer unhas cantas concesións ao espectador medio que, no fondo, nin sabe nin quere saber e prefire continuar manexando os lugares comúns que fan dos que nos adicamos a unha disciplina artística, unha especie diferente a cabalo da excentricidade e dos demos da inspiración.

Menos mal que temos a David Simon, que non contento con ser o creador da policíaca The Wire ( a serie que fixo por fin do medio televisivo unha plataforma de arte maior), está realizando xunto a Eric Overmyer, o mellor achegamento do audiovisual ao mundo da música que coñezo: Treme.  Nunca antes vira eu á música e aos músicos tratados con maior criterio, respeto e profundidade. Na Nova Orleans despóis do Katrina, a música revélase como o verdadeiro cemento da reconstrución; o blues e o jazz pero tamén a música de antes do blues e de antes do jazz.  O tremendo latexo dunha cultura e dun país, os Estados Unidos, que quizáis teñan na música a mellor razón da súa existencia e quen sabe se da súa xustificación futura.

Con cameos de Elvis Costello, Cassandra Wilson ou McCoy Tyner, facendo de si mesmos, Treme é por encima de todo unha declaración de amor de David Simon, un autor xa xigante.

 

Espellos #4

Seguramente foi a través do meu amigo Abel Díaz que souben de The Wire. O verán pasado faloume, co seu particular (e compartido) entusiasmo, desta e doutras series de televisión nas que pagaba a pena reparar: “Mad Men”,  “Life on Mars”, “A tres metros baixo terra”…eu ata entón só percibira dese bule bule televisivo  algún eloxio adicado a “Os Sopranos”. Ata aquela conversa co meu vello amigo Abel eu estaba secuestrado polo escepticismo, de feito xa comezara a pensar que en internet a televisión atopara por fin a súa némese.  Estaba equivocado.

Procurei na rede e atopei Espoiler, o blog de Hernán Casciari, un crítico de televisión que tiña alí publicado un artigo de series recomendadas entre as que sobresaía The Wire.  Así que seguindo o consello dun vello amigo e dun crítico que me pareceu digno de creto fíxenme coa primeira tempada e uau!!!…ou……!!! aí que cada quen poña a súa exclamación de asombro e admiración que prefira.  The Wire era a mellor calquercousa de ficción que vira en anos.

Hernán Casciari dicía no seu artigo que The Wire “…é a verdade e a realidade”, o negativo de C.S.I., onde tal vez o principal atractivo sexa a impúdica exhibición da mentira como paradigma do zeitgeist que nos toca. Eu, como Hernán, tamén estou lonxe de poder falar desapaixonadamente.  En The Wire o talento de guionistas, directores e do elenco de actrices e actores elévase ata o punto de fusionar nun todo a De Sica e Rosellini con Coppola e Welles e a todos eles con Shakespeare, como acontece ao final da terceira tempada. Un semella mergullado nunha obra que parecía imposible imaxinar, crear e mesmo poñer en antena.  Sen concesións ao políticamente correcto e amosando un total desprezo polo que se supón que espera o espectador medio dunha serie policial, The Wire acada tanto como pretende sen saír dos límites dunha cidade, Baltimore, Estados Unidos, que é escolma do mundo enteiro.