Imaxinade a típica estampa: a quietude da noite, os nenos durmindo (os 3!), o resumo do día, mala televisión… é dicir: a atmosfera perfecta para coller un libro, non? Pois non. Dun tempo a esta parte a alternativa á mala televisión pode ser: boa televisión! Dvd mediante, claro.
Un dos primeiros posts deste blog foi adicado a The wire, a impresionante serie de HBO sobre a cidade de Baltimore, Estados Unidos, que eu non me canso de recomendar e da que David Pérez escribiu un artigo para enmarcar no blog de Soncine. Desta volta, a serie que monopoliza a miña programación particular é Mad men, da que onte mesmo comecei a ver a súa cuarta tempada.
Ambientada na Nova Iorque de finais dos 50 e principios dos 60 do século pasado, cunha empresa de publicidade como escenario principal e escrita para Lionsgate por Matthew Weiner, quen fora tamén guionista de The Sopranos, Mad men é un exercizo de disección das relacións humanas, da sociedade capitalista (na que Balzac dicía que, para sobrevivir, era mellor deixar de lado calquer tipo de vinculación: Un home que se gabe de ter levado unha liña recta na vida é un idiota que cre na infabilidade…) e un retrato visualmente extraordinario dun tempo xa clásico na nosa (curta) memoria.
En versión orixinal sempre, eh?
A películas como O apartamento (The aparment, 1960) un volta e revolta e case sempre por razóns distintas. As veces nen sequera é preciso un pretexto pois, a que leva o número dezasete na impresionante filmografía de 
Seso Durán 